Index
- Het donker was alles omhullend. Het duister weerspiegelde de ziel van vele die in dit gebied leefden. Vanuit de verte werd een hemelse klank verpsreid die als het ware het duister zou kunnen laten verdwijnen. Het was een zoete vrouwen -nee, meisjes- stem die dit geluid voortbracht. Een duidelijk Brits accent was te horen in het gezang. "It's the darkness whow will whait, untill your soul gets affraid,." Het meisje zat met haar knieeën opgetrokken en armen er omheen geslagen op de stoep. Het witte licht van een lantaarnpaal scheen op haar snoet. Het deed haar vuurrode haar, wat lichtjes om haar hoofd heen danste, duidelijk zichtbaar maken. Braxlin, zo heette het meisje, rilde van de kou die vooral werd veroorzaakt door de gure wind. Haar donker blauwe jasje was te dun om te voorkomen dat de kouide tegen haar lichaam aan zou slaan in een poging om het het 14 jarige meisje nog zwaarder te maken dan dat ze het al had. Wanneer Braxlin uit ademde, verlieten wolkjes haar lucht. Even liet ze haar hand naar haar rechter zak gleiden, waar nog steeds het mes veilig in opgeborgen zat. Haar vader had het haar welliswaar verboden om met gevaarlijke voorwerpen over straat te lopen, maar Braxlin negeerde het volkomen. Ze nam hem voor de zekerheid altijd mee, vooral als ze alleen was kon ze er hoop uit putten. Vader zei altijd wel dat de ex van haar moeder, en zijn vrouw hun niet gevolgd kon hebben toen ze waren gevlucht uit Engeland. Volgens hem waren ze hier, in New york city, veilig voor de man. Braxlin geloofde er niks van. Integenstelling tot haar zusje, die zorgeloos door het leven ging. Het leek wel alsof zij zich er niks van aantrok dat hun moeder en broer er niet meer waren. Alsof het haar niet scheelde wat hun moeder over hun lot had uitgeroepen. Braxlin moest iedereen achter zich laten. Haar opa en oma, oom en tantes, neefjes en nichtjes en natuurlijk vrienden. Veel vrienden had ze niet, maar haar enige goede vriend zou ze nooit meer zien.
Met een zucht zette Braxlin zich met bijde handen af van de stoep. Zonder veel geluid te maken schreed ze voort. Haar gedachten maalde maar door haar brein, waardoor ze niet door had dat ze gevolgd werd. Arme Braxlin, wat ze wel niet moest doorstaan.
