Hunting for wallets.

Van het laatste geld kocht een jonge man een kaartje voor het New York Aquqrium. Dit was een geschikte plek om portomonee's te jatten. Met rustige passen liep hij tussen de mensen door en zocht naar de geschikte slachtoffers. Meestal zocht hij die uit die hun beurs in hun broekzakken hadden zitten. Met snelle halen trok hij de eruit en stak die in een heuptas die hij bij zich droeg. Het was gemakkelijk werk en zeer simpel om die te rollen. Meestal merkte niemand er wat van tenzij die personen dan iets wilde kopen. Na een vol uurtje gerolt te hebben liep Taimoty naar de uitgang en merkte dat net eentje van de orgenisatie voorbij liep. Met een stuge knik liep Taimoty verder en keek even om voor hij ontdekte dat eentje merkte dat zijn portomonee weg was. Taimoty liep rustis verder alsof er niks was gebeurt. Zijn passen liepen verder tot in een donkere steeg waar nog meer mensen van de orgenisatie stonden en de heuptas leegde. Taimoty was nu alleen nog met kruimelwerk bij hen bezig, maar snel genoeg zou hij zich bezig houden met zwaardere dingen. Niet wetend dat de persoon die wat gemerkt had in hun richting liep bleven Taimoty en de leden van de orgenisatie staan om de buit in een anderen zak te stoppen voor die weg liepen en Taimoty achter hen aan wilde lopen toen hij een stem hoorde. De leden van de orgenisatie bleven in de schaduwen staan zodat het leek of alleen Taimoty er stond.

Ivory voelde de gladde, satijnen stof van haar nieuwe shirt om haar lichaam flatteren. Van zulke kleine dingen kon ze erg genieten. Dit shirtje had ze voor zo'n 20 dollar bij een tweedehandszaakje gekocht, waardoor ze nu nog precies genoeg geld over had voor een kaartje voor haar lievelingsplek van heel New York: Het New York Aquarium. Terwijl ze met haar pumps de trappen van de metro op klom, kon ze het grote gebouw al voor haar zien liggen. Meteen kreeg ze een warm, veilig gevoel van binnen. Dit was haar grootste troost geweest toen ze hier voor het eerst in New York was gekomen. Haar ouders hadden haar doodzieke zusje en Ivory zelf meegenomen naar dit prachtige aquarium op de eerste dag dat ze in New York waren. Op een of andere manier had ze deze gelukzalige, warme gedachte gekoppeld aan het aquarium, terwijl het ook tegelijkertijd een vreselijke geschiedenis met zich meebracht voor haar. Het aquarium was namelijk het laatste uitje dat ze met de hele familie hadden gemaakt. Chante, haar zusje, was precies 3 dagen na hun uitje overleden. Dit hadden de doktoren haar en haar ouders uit moeten leggen, en zij hadden in hun gebrekkige Engels moeten antwoorden hoe alles nu verder zou moeten gaan. Meteen werd Ivory een beetje down bij die gedachte. Aan de ene kant vond ze het een hele ervaring op zich: Van het punt dat ze van haar ouders had gehoord dat Chante zo ziek was dat ze naar een ziekenhuis buiten de stam moesten gaan tot het punt waar ze nu stond, alleen in New York was een groot avontuur geweest. Er was veel gebeurd, leuke dingen, maar ook minder leuke dingen. Ze had, na de dood van Chante, er ook voor kunnen kiezen om met haar ouders terug te gaan naar de stam, maar New York trok haar gewoon. Het had haar vanaf het eerste moment dat ze een voet in deze wereld op zich zette in zijn greep gehouden en leek niet van plan te zijn haar nog los te laten gaan.
Ivory trok de zware deuren van het New York Aquarium open en stapte de koele ruimte binnen. Ze betaalde bij de kassa en borg daarna zorgvuldig haar portemonnee op in haar leren zadeltas die ze om haar schouder had hangen. Ze was zich er erg van bewust dat dit een geliefde plek voor zakkenrollers was. Het was haar gelukkig nog nooit overkomen dat iemand haar portemonnee had gestolen, maar het was altijd beter het te voorkomen. Met een strakke blik op het donkergekleurde water gericht stapte ze naar het glas toe. Voorzichtig legde ze haar hand op het glas terwijl ze alle herinneringen tot zich liet komen. Gedachten aan haar ouders, haar zusje, haar stam. Alles liet ze over zich heen stromen terwijl ze met een lege blik naar de waterdieren die in het water rond zwommen staarde.
Na een tijdje rukte ze haar blik los en zag hoe een hele groep mensen zich in het aquarium hadden verzameld. Ze glimlachte vriendelijk terwijl ze zich een weg naar de uitgang probeerde te banen tot ze iets in haar ooghoeken zag gebeuren. Een hand gleed in iemand anders broekzak en haalde met een vlugge beweging een portemonnee weg. Met ogen vol ongeloof keek ze hoe een jongen zich vlug omdraaide en wegliep alsof er niks was gebeurd. Hoewel Ivory zich hier liever niet mee bemoeide, kon ze het niet laten om de jongen te volgen terwijl hij naar buiten liep en een donkere steeg in ging. Ze wist dat dit heel gevaarlijk was en het niet haar zaken waren, maar ze moest hem gewoon even op zijn punt wijzen. Het was oneerlijk van hem om zonder er iets voor te doen een goedgevulde beurs kon jatten van iemand. Hij moest maar gaan werken voor zijn geld. "Hé, hé jij daar!" riep ze hem toe. Ze bleef in de opening van de steeg staan zodat ze altijd nog weg kon vluchten wanneer deze jongen iets verkeerds uit wilde halen. "Wat deed jij daar bij het aquarium?" Hoewel ze niet snel bang was, voelde Ivory het zweet nu wel op haar handpalmen komen. Ze slikte ongemakkelijk maar dwong zichzelf te blijven staan. Nu zou ze niet meer terugkrabbelen, het was haar eigen schuld als ze zich hiermee in de nesten had gewerkt.

De stem was vrouwelijk en Taimoty draaide zich langzaam om en zag een jonge vrouw met een indianentooi op haar hoofd. Haar stem klonk vast, maar haar ogen leken niet zo zeker te zijn... 'wat moet je?' vroeg Taimoty scherp en hij had wel vaker met zulke gevalletjes te maken gehad nog voor hij de orginisatie had ontmoet. Het waren gemakkelijke dingen om zich uit te praten, maar dat hing van de persoon vaak af. 'Wat gaat jouw dat aan wat ik in het Aquarium deed. Als jij weet dat ik daar was, was jij daar ook of niet soms.' Taimity bleef rustig ook al klonk zijn stem scherp. Hij wist wat hij deed en Taimoty wist dat hij zich geen fouten kon veroorloven. De vrolijkheid vanuit het Aquarium was nog duidelijk te horen, maar daar besteden Taimoty geen aandacht aan. Hij had zichzelf erin getraint dat hij nergens anders op moet letten dan waar hij op dat moment mee bezig was, maar wel letten Taimoty erop of er geen verdachten geluiden zijn kant op kwamen. Voetstappen waren niet altijd wat ze leken er zat altijd een verschil in. Taimoty bleef de indiaan aankijken hoewel zijn blik expres vragen bleef, alsof er hij niet presies wist waar ze het over had?

Ivory voelde hoe de scherpe, prikkende ogen van het jongetje haar aanstaarden. Automatisch trok er een rilling over haar heen. Dit jongetje, deze steeg, dat voorval bij het aquarium... Het klopte niet, en het was niet goed. "Wat moet je? zei hij koeltjes tegen haar. "Wat gaat jouw dat aan wat ik in het aquarium deed. Als jij weet dat ik daar was, was jij daar ook of niet soms." De vrouw stopte haar handen in haar broekzakken en draaide onverschillig met haar hak op de grond. "Natuurlijk was ik daar. Ik zag wat je deed bij die weerloze man," snauwde ze naar hem, iets gemener dan ze eigenlijk had bedoeld. "Als je geld nodig hebt, ga je maar bedelen of je zoekt een baan. Stelen, dat is echt verschrikkelijk dom." Het liefst ging ze door met haar preek, maar al snel besefte ze dat de jongen in de steeg daar vast niet zo blij mee zou zijn. Hij mocht er dan wel ouder uitzien dan zij was, maar ze deinsde er niet voor terug. Een preek zou hem vast niet helpen op het goede pad te komen, maar dat hoefde van Ivory ook helemaal niet. Ze wilde alleen maar dat hij wist dat zij had gezien wat hij had gedaan. Ze zou hem ermee kunnen chanteren door de politie erbij te roepen, maar daar wachtte ze nog even mee. Eerst wilde ze zien wat de reactie van hem was. "Je ziet er uit genoeg uit om zelf te werken, om voor jezelf te zorgen. Waarom zwerf je hier dan in je eentje rond en leef je van andermans geld, gestólen geld?" Hierbij lokte ze hem hopelijk een beetje uit. Ze wist natuurlijk helemaal niet of hij wel of geen huis had, maar zo zou hij misschien wel een beetje los komen zodat zij hem kon helpen. Dat is iets wat ze graag deed: mensen helpen. Ooit had ze geprobeerd een zwerver die dagelijks voor haar appartement zat te bedelen aan een baan te krijgen, maar hij had er alleen maar van geprofiteerd door het geld dat zij hem had gegeven, wat hij natuurlijk had uitgegeven aan drank. Maar deze tegenslag had haar niet gestopt. Nog steeds kreeg ze de drang anderen met hun problemen te helpen zonder goed vooronderzoek te verrichten. Ze was daar heel impulsief in. Ook deerde het haar niet of anderen haar hulp wel op prijs stelden, ze deed het gewoon. Of de jongen voor haar hulp nodig had, dat was nog maar de vraag. En of ze hem aanbood, dat trok ze ook nog maar even in twijfel.

De vrouw begon aan een preek en Taimoty liet haar begaan, want hij luisterde er toch nooit naar. Toen ze klaar was keek hij haar nog steeds aan voor hij zijn woorden zorgvuldig koos. Zijn stem was altijd al scherp geweest en daar had hij nooit echt verandering in kunnen krijgen zelfs als hij probeerde kalm te spreken dan nog klonk het snerend. 'Ik weet niet waar je het over hebt juffie ik ben blut en heb niks bij me, alles wat ik nog had heb ik aan het kaartje uitgegeven bij het Aquarium om me een pleziertje te gunnen. Niet dat dat jouw wat aan gaat. Jij vertelt ook niemand waarom je daar was en dat zou me ook niks intresseren en als je zeker wilt zijn dat ik niks heb kun je gerust mijn zakken na voelen!' zei Taimoty en hij stapte uit de schaduwen van het steegje en hij wist dat de leden van de orginisatie zich nog verder terug zouden trekken. Tai had dit al vaker gedaan met andere mensen en dat hadden ze vaak genoeg gezien. De vier leden van de orginisatie doken weg achter en deur waar zij alleen de sleutel van hadden en sloten die geluidloos af om geen aandacht te trekken. Taimoty bleef kort genoeg voor de indiaan stil staan met gespreide armen zodat ze of gedwongen was hem te onderzoeken of gedwongen was zich terug te trekken door de geur van afval die hij bij zich droeg.

(Had bij de laatste zin wel lol gehad.:P)

"Ik weet niet waar je het over hebt juffie ik ben blut en heb niks bij me, alles wat ik nog had heb ik aan het kaartje uitgegeven bij het Aquarium om me een pleziertje te gunnen." Ivory luisterde met gespitste oren naar wat de jongen haar allemaal vertelde. Om zichzelf een pleziertje te gunnen? Hij had daar gewoon geld zitten stelen! Was dat wat hij verstond onder een pleziertje? Plots walgde ze alleen nog maar van hem. Hij was een crimineel, een zakkenroller, iemand die haar hulp niet verdiende en al helemaal niet haar aandacht verdiende. Ze moest de politie roepen, maar de jongen praatte alweer door. "Niet dat dat jouw wat aan gaat. Jij vertelt ook niemand waarom je daar was en dat zou me ook niks interesseren en als je zeker wilt zijn dat ik niks heb kun je gerust mijn zakken na voelen!" Demonstratief stapte de jongen naar voor en bleef recht voor haar neus staat met gespreide armen. In de verte klonk een doffe plof, en even raakte Ivory afgeleid. Waren ze hier niet alleen? Het zweet brak haar uit en ze dwong zichzelf naar het smerige lichaam van de jongen te kijken. Zijn kleren waren vies, gewoonweg ondraaglijk goor. Moest ze nou serieus met haar handen in zijn zakken voelen? Nee, dat was een taak voor de politie. Afstandig sloeg ze haar armen over elkaar en deed een stap naar achter. "Ik zou niet durven jou aan te raken, jochie. Ik weet dat je geld hebt, ik zag het toch zelf?" Ze staarde boos in zijn ogen. Het was wel te begrijpen dat hij ging stelen omdat hij geen geld had, maar om dat nou zo openbaar te doen? Waarom zocht hij niet gewoon een baantje, net zoals zij had gedaan? Oké, het verschil was misschien wel dat zij niet op de straat leefde en er goed gekleed uitzag, maar waar was het bij hem dan verkeerd gegaan? Eigenlijk maakte het haar ook niks uit en ging ze er ook niet naar vragen. "En trouwens, ik had je helemaal niet gevraagd om te zeggen hoe je daar in het aquarium kwam. Geld stelen, daar gaat het gewoon om. Dat zag ik wel." Ze drukte haar leren tasje stevig tegen zich aan ter bescherming van haar eigendommen. Er zat geen geld meer in haar tas, maar dat wist hij niet. Voor hetzelfde zou hij haar nu neer kunnen slaan en er vandoor kunnen gaan met haar tas, en dat wilde ze voorkomen. Ze hield haar ogen driftig op hem gericht en lette tegelijkertijd om de omgeving. Sirenes, pratende mensen en gekrijs van kinderen vulden de straten van New York. Maar haar aandacht was daar niet bij, die was namelijk volkomen op het schoffie voor haar gericht. "Weet je, ik heb een voorstel. Je geeft het geld terug, ik laat je verder met rust en laat de politie niks weten van dit voorval, of je geeft het geld niet terug en ik licht de politie in. Jouw keuze." Ivory's mond had zich tot een strenge, rechte streep gevormd en ze hield haar voeten stevig op de grond. Ze hoopte dat hij de juiste keuze zou maken, ook al wist ze zelf niet helemaal welke keuze het beste zou zijn.

De jonge vrouw luisterde naa wat hij zei en stapte bij hem vandaan wat Taimoty wel begreep en ook verwacht had. Maar bij haar laaste zin voelde hij zich toch op de gevoelige snaar getrapt, maar dat liet hij niet aan haar merken zowel lichamelijk niet als ia hun oogcontakt. Driftig trok Tai zijn jack uit en keerde elke zak binneste buiten en hielt die haar voor de neus. De stinkende walmen dreven door de hele steeg en straat heem, maar Taimoty was er aan gewent en dacht eroverna om zelfs zijn broer uit te doen, maar dat zou te ver gaan. Met luide slagen waarop je kon rekenen dat als hij een portomonee verstopt had zitten een duidelijke plof zou hebben gehoord die daarmee gepaart zou gaan sloeg Tai over zijn gehele broek. 'Nu te vrede? Ik zei toch al dat ik niks had. Dus ik weet ook niet wat jij gezien denkt te hebben.' Zijn driftiheid was duidelijk in zijn stem te horen, maar Tai zou nooit een vrouw slaan als die hem niet geslagen had. Boos trok hij ook zijn T-shirt uit en zijn uitgemergelde boven lijf was duidelijk zichtbaar. Na ook zijn shirt te hebben uit geschud trok hij hem weer aan. Het was nog best frisjes en Taimoty wilde geen verkoudheid op lopen door haar. Nadat Tai alle zakken weer goed gestop had trok hij ook zijn jack weer aan en viel zijn blik weer op de indiaanse vrouw. Mocht ze het nu nog niet gezien hadden dan zou hij zelf wel vertekken met een slome pas die hij altijd gebruikte wanneer hij er genoeg van had, maar mocht ze de politie toch roepen dan had Taimoty nog wel wat goede vluchtwegen die bijna niemand gebruikte zelfs die smerisen niet.

Driftig begon de jongen zijn zakken binnenstebuiten te slaan. Met samengeknepen ogen keek Ivory naar het schouwspel voor haar. Er kwam niks uit zijn zakken, wat haar eigenlijk best wel verbaasde. Ze had toch duidelijk gezien hoe hij iemands portemonnee stool? Nee, ze had gelijk. Hij móest het geld ergens hebben verstopt, haar ogen hadden haar niet bedrogen. "Nu te vrede? Ik zei toch al dat ik niks had. Dus ik weet ook niet wat jij gezien denkt te hebben," raasde hij. "Ik wéét wat je hebt gedaan, maar waar je het geld hebt verstopt, dat weet ik niet," reageerde Ivory zo kalm mogelijk, maar deze kalmte kon ze niet lang bewaren. De jongen trok zijn shirt uit en liet zo zijn magere bovenlichaam aan haar zien om aan te geven dat hij écht niks had. Automatisch kneep ze haar ogen dicht en weigerde hem nog verder aan te kijken. Ze draaide zich een kwartslag, opende haar ogen en staarde naar de verweerde muur van een van de kanten van de steeg. "Was je er niet met anderen? Dat je het geld daar aan hebt gegeven?" Ze bleef standvast bij haar eerste oordeel over hem. Hij was een dief en hij probeerde haar voor te liegen, maar zo dom was ze niet. Ze had hem wel door. Hij moest worden aangepakt, maar op een of andere manier durfde ze de politie niet te roepen. Was dat omdat ze stiekem toch wel een klein beetje bang was van de jongen naast haar? "Ik meen het serieus, joch. Het is voor je eigen bestwil om me nu te vertellen waar je dat verdomde geld hebt verstopt. Ik sta hier niet voor mijn lol, ik sta hier voor rechtvaardigheid. Doe er wat aan."

Toen ze haar ogen sloot grijnsde Tai onwille keurig, maar die verdween al weer snel dan wat ze verder nog zei. Ze moest de deuren dicht hebben horen gaan, maar zeker was Taimoty niet en zou zich daar ook niet op laten betrappen. 'Nee ik ben hier alleen net als jij hier alleen bent.' zei tai en hij schudden zijn jack goed omdat hij niet lekker zat. In haar worden leek dhaar angst in door te komen, maar Taimoty ging er niet op in en bedacht zich snel. Als hij haar wegkon lokken met iets anders dan zou hij stiekem weg kunnen glippen. Maar dan zouden de leden van de organisatie kunnen denken dat hij een lafbek wa. Tai liep langs de vrouw op en had een lege potomonee zien liggen en een afvalbak die er net zo uit zag als die hij als laatste gestolen had. 'Best jij je zin dat ding was toch een leeg ding.' zei Tai alsof hij geen andere uitweg meer had en gritste de beurs tussen het afval en smeet het haar kant op waardoor het ding vlak voor haar voeten viel. Misschien dat ze nu hem met rust zou laten en Taimoty was al veel te lang bezig om haar af te wimpelen. Taimoty zag ook een half op gegevet broodje kaas liggen met mosterd en pakte die ook waarvan hij een grote hap nam en naar de indiaanse vrouw keek. Misschien was dit wel een goede truc die hij vaker zou kunnen gebruiken gewoon een leeg ding mee in zijn zak te nemen en die dan uit te geven wanneer er weer zo'n vastbijtertje was als zij? Tai at het broodje op en keek haar aan alsof hij haad elk moment zou kunnen opeten.

( Sorry ik heb zelf honger maar ik vond het wel een leuke aanvulling. ;-P )

[Whahahaha X'D En voor mij sorry voor mn late reactie ;$]

"Nee ik ben hier alleen net als jij hier alleen bent." Hij zat haar weer voor te liegen, dat moest wel! Ze had net toch duidelijk gehoord hoe een deur in de steeg was dichtgevallen? Haar ogen draaien schichtig naar de donkere diepte die zich achter het schoffie bevond. Misschien stonden zijn vrienden daar wel, met moeite hun lachen inhoudend, hoogstwaarschijnlijk een of ander geniepig plan in hun smerige hoofden aan het bedenken om ook háár geld te stelen. Maar dat zou ze niet laten gebeuren, nooit. Ivory's spieren verstarden toen de jongen langs haar heen liep. Even wilde ze zijn arm grijpen omdat ze bang was dat hij wegliep, maar bij een vuilnisbak bleef hij staan en raapte iets van de grond, iets waarvan ze niet goed kon zien wat het was. "Best jij je zin dat ding was toch een leeg ding," zei hij, terwijl hij het opgeraapte ding naar haar toe smeet. Ivory dook ineen, puur uit automatisme, en zag hoe het voorwerp voor haar neer viel. Met achterdocht in haar ogen liggend raapte ze het voorwerp op en zag dat het een portemonnee was. Ze slaakte een diepe zucht en keek boos naar de jongen. "Hij is leeg omdat jij al dat geld eruit hebt gehaald," zei ze zo beheersd mogelijk. Daarna stapte ze op hem af en pakte hem bij zijn arm. Hij had een sandwich of wat dan ook in zijn hand. Het broodje zag er beschimmeld uit, en ze probeerde de stank die ervan af kwam zo veel mogelijk te onderdrukken. Ze dwong zichzelf om hem aan te kijken. "Doe alsjeblieft niet alsof ik dom ben. Ik heb je door, jij walgelijke dief. Geef dat geld verdomme terug, ik wéét dat je het hebt. Normaal maak ik me helemaal niet druk om andermans klunzigheid om zijn portemonnee zomaar weg te laten stelen, maar deze keer dwong ik mezelf om achter de dader aan te gaan. Nu ik weet wat voor smerig jochie hier achter zit, vind ik ook dat ik wat moet doen om dat geld terug te krijgen." Weer praatte ze als een kip zonder kop, een onstandvast verhaal. Hij zou er toch niet naar gaan luisteren, hij had haar al laten zien in niks geïnteresseerd te zijn. "Ik ga je niet smeken dat geld terug te geven, maar het is voor je eigen bestwil." Langzaam liet ze zijn arm los en deed een paar stappen naar achter, afwachtend op hoe hij zou reageren.

Hoe drufde ze hem aan te raken, maar er was alleen walging in zijn ogen te lezen. Iemand die het beter had dan hem wilde Tai de les lezen? Nee nu ging ze te ver en Taimoty was niet van plan om ook maar iets te zeggen over waar de echte portomonee heen was, dan zou hij juist problemen krijgen. wat dit dametje ook in gedachten had het kon nooit erg zijn dan een nacht of drie in de cel te doorbrengen. Tai keek haar even vuil aan en gromde boos. 'Ik zei dat hij leeg was. Er zijn wel vaker mensen die een lege portomonee in hun achterzak bewaren soms met waardeloze rommel als kortings bonnetjes. wat moet je daar zou van kopen, niks!' Tai begon zijn geduld met haar te verliezen en dat kon je ook horen in zijn stem. Ze stond ver genoeg om weg te komen door een korte sprint naar de muur achterin dit steegje, maar dat zou haar alleen maar zekerheid geven dat Taimoty wel het geld ergens had waar zij het niet had kunnen zien. Tai moest snel wat bedenken anders kon hij hier vannacht nog staan. als deze echt zo stand vast was als die bloedhonden van de politie?